لنفوم: تشخیص و درمان

لنفوم شامل گروهی از نئوپلاسم های بدخیم لنفوسیتی است که بیش از 90 زیر گروه دارد که بطور سنتی به  2 دسته غیرهوچکین و هوچکین تقسیم می شود.

مصرف هر گونه دخانیات و چاقی از عوامل خطر عمده قابل تغییر هستند و عوامل ژنتیکی، عفونی و التهابی هم در ایجاد آن موثر هستند.

تظاهر اصلی لنفوم بصورت آدنوپاتی بدون درد و علائم سیستمیک همچون تب، کاهش وزن بدون علت، و تعریق شبانه است که در مراحل پیشرفته بیماری دیده می شوند.

روش ارجح تشخیصی بیوپسی باز غده لنفی است.

بر اساس سیستم دسته بندی Lugano علائم و وسعت بیماری بر اساس یافته های PET اسکن یا سی تی اسکن مرحله بیماری مشخص می شود که برای انتخاب نوع درمان مورد استفاده قرار می گیرد.

برنامه های درمانی شیمی درمانی بر اساس زیرگروههای اصلی لنفوم متفاوت هستند.

لنفوم غیرهوچکین با ترکیبات دارویی CHOP شامل  cyclophosphamide, doxorubicin, vincristine and prednisone با یا بدون rituximab (R-CHOP)، bendamustine و lenalidomide درمان می شود.

درمان ترکیبی شیمی درمانی لنفوم هوچکین عبارتند از:

ABVD (doxorubicin, bleomycin, vinblastine, and dacarbazine)

Stanford V (mechlorethamine, doxorubicin, vinblastine, vincristine, bleomycin, etoposide, and prednisone)

یا BEACOPP (bleomycin, etoposide, doxorubicin, cyclophosphamide, vincristine, procarbazine, and prednisone) با رادیوتراپی.

عوارض شیمی درمانی عبارتند از: نوروپاتی، کاردوتوکسیسیتی، و کانسرهای ثانویه همچون ریه و پستان، این عوارض باید در فرآیند تصمیم گیری برای انتخاب رژیم درمانی در نظر گرفته شوند.

پس از رسیدن به دوره خاموشی بیماری ضروری است تا بیماران بطور روتین از نظر عوارض و احتمال عود پیگیری شوند و همچنین غربالگری های متناسب با سن برای آنها انجام شود.

بیماران باید واکسن 13 ظرفیتی کونژوگه پنوموکوک و به دنبال آن واکسن 23 ظرفیتی پلی ساکاریدی پنوموکوک را حداقل به فاصله 8 هفته دریافت کنند و دیگر واکسن های متناسب سن آنها نیز تزریق شود زیرا لنفوم یک وضعیت نقص ایمنی است.

برای افراد خانواده بیمار نیز باید واکسیناسیون طبق برنامه ملی انجام شود.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع